Ο άνθρωπος που «καθάρισαν» σε ενέδρα ήταν οργανικό στοιχείο, περίπου συστημικό, της «νέας» δημοσιογραφίας που άρχισε να ξετσουτσουμίζει από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Τότε, που ακόμη και το σχήμα ταμπλόιντ θεωρούνταν από την παλιά γενιά, που μόλις είχε εξοντώσει τον Κοσκωτά και σκόπευε να αθωώσει τον Ανδρέα, έγκλημα καθοσιώσεως. Ο Γκιόλιας, βοηθός αρχικά, αρχισυντάκτης αργότερα μιας τηλεοπτικής περσόνας, επικεφαλής ενός συστήματος που έφερνε μέσω ενός ιδιότυπου καμποτινισμού ολόκληρη τη χώρα προς έναν ορμητικά επιβαλλόμενο ιακωβινισμό, έφτασε να συγκρουστεί εδώ και δύο χρόνια σε φοβερό βαθμό με τα παλιά του λημέρια και βρισκόταν, κατά τις διαδόσεις, πίσω από το φαινόμενο του «τρωκτικού», δηλαδή μιας κυλιόμενης ιστοσελίδας ποικιλιών, βιαστικά γραμμένης, που περιείχε ακριβείς ειδήσεις από την Ηπειρο, παράλογες πολλές φορές διαμαρτυρίες καταναλωτών και πολιτών, αλλά και έντονη κινητικότητα ειδησεογραφική. Παρότι έμοιαζε με μπλογκ, ήταν σαν μια χειροκίνητη εφημερίδα τοίχου, όπου οι ειδήσεις για κάποια Κιμ Καρντασιάν παρουσιάζονταν ισότιμα με το άγχος κάποιου επιφυλλιδογράφου.
Ο Γκιόλιας, σύμφωνα με την άποψή μου, βρέθηκε στο επίκεντρο της δημιουργίας ενός νέου Μέσου, που δημιουργεί δήθεν απέχθεια σε εμάς τους κουλτουριαραίους β΄ διαλογής, που απομείναμε στην πιάτσα, αλλά διαβάζεται με πείσμα και άποψη, υπό μια υγιέστατη προκατάληψη. Καταγράφω την κατάσταση, δεν αποτιμώ καλβινιστικά, αφού περνάω μισή ημέρα στον υπολογιστή και επισκέπτομαι τέτοιες σελίδες καμιά εικοσαριά φορές ημερησίως. Μάρτυράς μου το history του Google.
Οι εφημερίδες, στην ηρωική τους εποχή, δεν κινήθηκαν διαφορετικά. Ο Θεόδωρος Ρούζβελτ έφτασε, αρχές του 20ού αιώνα, να μπουκάρει στην Κούβα χάριν των επικοινωνιακών του ανταλλαγμάτων. Εάν τότε, οι εφημερίδες διαχειρίστηκαν τη λαχτάρα του πόπολου για αθλήματα, σταρ του Χόλιγουντ, ποιος κουνάει την αχλαδιά και ποιος κάνει μπάνιο σε γάλα καμήλας, τα λεγόμενα ειδησεογραφικά μπλογκ διαχειρίζονται το μίσος του κοινού για την «ντελικάτη» είδηση, για εντοπίους σταρ, ποιος κουνάει (και πάλι) την αχλαδιά, αλλά και ποιος είναι γενικά μπλεγμένος, συν μια τσοντούλα για το ποια σταρλετίτσα παρουσιάζεται ελαφρώς άπλυτη στους παπαράτσι.
Ο θάνατός του δε νομίζω ότι είναι η συνέπεια κάποιας προσωπικής κόντρας με κάποιο σύστημα, όσο παράπλευρη απώλεια που έσκασε επειδή κάποιος επιτέθηκε με πάθος σε κάποιον και την ώρα της επίθεσης τον ποδοπάτησε μια ξέφρενη αγέλη βουβάλων.
Ο κόσμος που θα διαδεχτεί το σημερινό κόσμο της διανομής πλούτου μέσω της διαφήμισης είναι κόσμος ψηφιακός, δεν έχει πολύ χαρτί, περιέχει βάρδιες γραφής, αλλά κυρίως ανταγωνισμό λυσσώδη. Κι αν αυτό γίνει πραγματικότητα σε πέντε χρόνια, θα έχει βεβαιότατα και νεκρούς. Οι οποίοι θα πέφτουν γαζωμένοι από παρωχημένες μορφές της παρανομίας. Παρωχημένες, επειδή νικά παντού η εικόνα. Αν ο μακαρίτης ο Γκιόλιας δε διάλεγε μια συγκρουσιακή λογική, θα τον είχαν μετατρέψει σε ζωντανό νεκρό. Εχει και τέτοιους ανάμεσα στους πενθούντες το θάνατό του.